எதிர்கால நினைவுகள்

அது ஒரு மாலைப் பொழுது, நானும் என்னவளும் எங்கள் ஊர் அழகிய நீரோடையில் காலாற நடந்து  உலாவிக் கொண்டிருந்த நேரம், மாலையில் சிறு உலா தான் அது. எந்தன் கையைப்பிடித்த படியே என்னுடன் பல கதைகள் பேசி நடந்து கொண்டே வந்தாள் என்தன் தோழி. மாலையில் நடந்த அந்த இரவுக்கும் வெளிச்சத்திற்கும் நடந்த அழகிய போராட்டத்தை ரசித்த படியே இருவரும் வீடு நோக்கி நடந்தோம். அந்த மாலைப் பொழுதின் ரம்யம் எங்களை அப்படியே கட்டி வைத்தது. அப்படியே என்னுடன் வந்த என்தன் அழகு ராட்சசியும் என்னை அவளது கரங்களால் சேர்த்து என் கரங்கள் வழியாக  என்னைக் கட்டிக் கொண்டாள்.

வயலுக்குச் சென்ற பாட்டி, ஆடு மேய்க்கச் சென்ற தாத்தா, களைப் பறிக்க சென்றவர்கள், நாற்று நட போனவர்கள் என யார் எதிரில் திரும்பினாலும் என்தன் கையை விட நான்மறுக்க, அவள் வெட்கத்துடன் கையை உதற ஆசைப்பட்டாலும், விடாத என்தன் கை. அந்த ஸ்பரிசத்தில் அவ்வளவு பேரானந்தம், அனுபவித்தால் தான் தெரியும். கடந்து சென்றவர்கள் எல்லாரும் பொறாமையுடன் சென்றது அவர்களின் பார்வையிலேயே தெரிந்தது. அழகாக பாடிக் கொண்டே இருந்தது எங்கள் இருவருக்கும் பிடித்த பாடல்கள்.

மாலை நேரம் வந்துவிட்டதால் ஓடை மணலின் சூடு குறைந்து பாதத்திற்கு அழகாக வெது வெதுவென்ற ஓர் உஷ்ணம், நடக்க நடக்க பாதத்திற்கு மிக இதமாக இருந்தது, வெயில் குறையக் குறைய இன்னும் நீரோடை மணல் ஏற்கெனவே தன் ஈரப் பதத்தை இழந்திருந்ததால் அது இன்னும் மாலைத் தென்றலில் குளிர்ச்சியாகிக் கொண்டே சென்றது. தேகத்தை வருடும் அழகிய இனியத் தென்றல், பாதங்களில் இதமான மணல், அருகில் என்னுடன் கைகொர்த்தப் படியே நடைபழகும் என்தன் வளர்ந்த குழந்தை (மனைவி). இந்த நிகழ்வுகள் என்னை வேறு உலகத்திற்கே கூட்டிச் செல்ல முயன்றுகொண்டிருந்தன. ஆனால் என்னவளின் இருப்பு, என் மனம் கூட எங்கும் அலையாமல் என்னை அவளையே சுற்றிவரச் செய்தது, அவளது விரல் தீண்டலின் ஸ்பரிசம், காற்றில் அசைந்தாடும் அவளது மெல்லிய கூந்தல், நான் அவளிடம் நடைப் பழகையில் உரசும் தோல். என இன்னும் ஏராளம்.

இருளுக்கும் வெளிச்சத்திற்கும் நடந்த பெரும் போரில் இருள் மெல்ல மெல்ல வென்றுகொண்டே வந்தான், கதிரவன் இருட்டுக்காக விட்டுக் கொடுப்பவன் போல செங்கதிர்களை வீசி விலகிக் கொண்டும், சந்திரனோ தன் பங்கிற்கு அவனும் கீழை வானத்தில் உலாவ ஆரம்பித்தான். எனக்கோ இந்தக் காட்சிகள் எதுவும் பெரியதாகப் படவில்லை. இந்த இயற்கை காட்டும் பேரழகைவிட அவற்றின் சாயலில் என்னுடன் வரும் என்தன் தேவதையே எனக்குப் பெரியதாக  தெரிந்து கொண்டும் வந்தாள். அவளின் சிறு புன்னகையில் அந்த மாலை நேர வனப்பு எல்லாம் தோற்றுவிடும் போல இருந்தது.

அன்று நான் முதன் முதலில் கண்ட நாளில் எனக்கு எப்படித் தோன்றினாளோ, அப்படியேதான் இன்றும் இந்த மனம் மயங்கும் மாலைப் பொழுதிலும் எனக்கு என்தன் தேவதை எனக்கு காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆமாம் சுமார் ஒன்பது வருடங்களுக்கு முன்பு பள்ளிக் கூட மாலை நேரம், பள்ளி முடிந்து திரும்பும் பொழுதில் மாலைக் கதிரவனின் செங்கதிர்கள் இவள் குழல் மீதுப் பட்டு முத்துக்களாகவும், தங்கமாகவும் சிதறும். அதனை நான் அன்று தூரத்தில் இருந்து ஒளிந்திருந்து பார்ப்பேன், இன்று சிதறும் முத்துகள் அனைத்தும் என் மீதே தெரித்துக் கொண்டு இருக்கிறது அவள் கூந்தலின் செங்கதிர் ஸ்பரிசத்தால். நான் மாய உலகில் சங்கமமாக, கடந்த காலம் அப்படியே நினைவில் ஓடும் அற்ப்புத தருணம், அப்படியென்ன சிந்தனையாம் என்று கேட்ட குரலுடன் நிகழ்காலம் திரும்பினேன் அந்த கடந்தகாலத்திலிருந்து...

எதிர்கால நினைவுகள் தொடரும்...

...வெற்றிவேல்
சாளையக்குறிச்சி...